Abdusamed Nasuf Bushatliq
Thuhet se njeriu i zgjuar mëson nga gabimet e veta, njeriu i urtë mëson nga gabimet e të tjerëve, kurse budallai i përsërit po të njëjtat gabime duke pritur rezultate të ndryshme. Kjo e vërtetë, po aq e lashtë sa njerëzimi vetë, e zbërthen realitetin e dhimbshëm të umetit islam: shekuj të humbjeve, iluzioneve, endrrave dhe tradhtive që përsëriten pa pushim – sikur të mos kishim mësuar asgjë nga e kaluara, as të mos kishim kuptuar asgjë nga e tashmja.
Kjo tregon se udhëheqësit e umetit nuk dinë të mësojnë as nga ajo që u ndodh atyre, as nga ajo që u ndodh të tjerëve.
Pra, ata nuk janë as të urtë e as të zgjuar — ose ndoshta dinë, por nuk guxojnë të marrin vendim të mençur. Shkaku për këtë është frika e tyre se mund t’i humbasin pozitat nëse veprojnë në interes të popullit të tyre, pasi ai interes patjetër është i kundërt me interesat e armiqve, të cilët e kanë fuqinë që t’i mbajnë në pushtet ose t’i heqin. Prandaj vendimet e tyre janë gjithnjë të përshtatura me matësin e ambasadave të huaja, dhe kurrë me nevojën e popujve të tyre.
Në agresionin e fundit që Perëndimi e ndërmori kundër Iranit përmes grepave të tij të pista e kriminale (entitetit sionist), që e vendosi në zemër të umetit pikërisht për këso qëllimesh — ka shumë mësime që njerëzit e arsyeshëm duhet t’i kuptojnë.
Aleanca me forcën që na shkatërron është vetëvrasje politike
Së pari, u duk qartë se ajo që Perëndimi e quan “aleancë” nuk është asgjë tjetër veçse eufemizëm për nënshtrim, tradhti dhe shërbim ndaj interesave të të huajve. Vendet arabe-muslimane mburren me “aleanca strategjike”, ndërsa në thelb shesin dinjitetin për iluzionin e sigurisë.
Amerika dhe Perëndimi nuk kërkojnë aleatë, por të bindur. Perëndimi nuk pranon mUsliman të pavarur. Ose do të jesh shërbëtor i tij, ose kërcënim për të. Bazat ushtarake që ngrihen në vendet muslimane nuk janë mburoja që mbrojnë popujt mUslimanë, por shtiza të ngulura në zemrat e tyre.
Saktësisht, kur Irani iu përgjigj agresionit sionist, kush vrapoi i pari për tA mbrojtur armikun? Sigurisht, forcat e huaja të stacionuara në bazat brenda shteteve muslimane. Detyra e tyre nuk është tA mbrojnë “aleatin”, por tA mbrojnë entitetin sionist, dhe atë nga tokat e vendeve muslimane. A nuk është ky absurdi më i madh dhe poshtërimi më i madh? Edhe sa herë duhet të mashtrohemi që t’i hapim njëherë sytë? Edhe sa kërcënime bërthamore, maska terrori dhe ndërhyrje humanitare duhet të kalojnë që të kuptojmë se qëllimi është gjithnjë i njëjtë: të shkatërrohet çdo përpjekje muslimane për liri.
Pavarësisht gjithë këtij, regjimet arabe vazhdojnë t’i ndjekin ato gënjeshtra, si të hipnotizuar. Dhe çdo herë popujt muslimanë humbasin nga dinjiteti i tyre, një pjesë të tokës, një pjesë të së ardhmes. A është e mundur që ndër të gjitha këto regjime të mos ketë asnjë njeri të arsyeshëm?
Ndoshta këto regjime janë vërtetë të pafuqishme dhe nën presionin e frikës se kolonizatori do t’i zëvendësojë nëse nuk i nënshtrohen dhe nuk konfirmojnë gënjeshtrat e tij.
Por ç’ mund të thuhet për ushtritë e sekularistëve arabë, që çdo herë justifikojnë veprimet e Perëndimit, vetëm sepse dëshirojnë t’i çrrënjosin islamistët, të cilët i urrejnë më shumë se vetë pushtuesin, dhe që më mirë zgjedhin të qëndrojnë nën sundimin e regjimeve tradhtare sesa të vendoset një shtet islamik.
Ata pëlqejnë tiraninë e tradhtarit vendor më shumë se lirinë nën pushtetin islam dhe preferojnë zinxhirët kolonialë mbi drejtësinë e Allahut. Të tillët nuk duan shtet të drejtësisë dhe dinjitetit — sepse e dinë se në të nuk do të ketë vend për tradhtinë dhe gënjeshtrat e tyre.
Megjithatë, përtej gjithçkaje të përmendur, ekzistojnë dhe mësime pozitive nga agresioni i fundit sionist ndaj Iranit, dhe një nga më të rëndësishmet është se, për të qindraherë, u dëshmua se armikun nuk e tremb asgjë përveç parimit hyjnor: „Përgatisni kundër tyre kuaj dhe forcë për luftë sa të mundni, që të tmerroni armikun e Allahut dhe armikun tuaj, si dhe të tjerë, përveç tyre, të cilët nuk i njihni, por që Allahu i njeh. Çfarëdo që të shpenzoni në rrugën e Allahut, do t’ju shpërblehet dhe nuk do t’ju bëhet padrejtësi.“ (El-Enfal, 60)
Pushtuesi nuk mund të mposhtet me apelime dhe lutje, por me forcë, vendosmëri dhe besim në ndihmën dhe mbështetjen e Allahut. Fuqi krijon vullneti dhe vendosmëria, jo ndihma amerikane. Nuk ka zëvendësues për forcën. Nuk ka alternativë për guximin. Nuk ka krenari pa rezistencë.
Gjendjen tonë nuk do ta ndryshojnë ata që heshtin dhe pranojnë poshtërimin, por ata që ngrihen, flasin, dëshmojnë — dhe nuk shesin të Vërtetën për asnjë fron.
Neve nuk do të na shpëtojnë as Amerika, as aleancat, as reformimet false. Shpëtimi ynë është kthimi tek Allahu, fuqia e besimit dhe vullneti për liri.
Përshtati në shqip: Miftar Ajdini
(Islampress)
0 Comments